Det Norske Akademis Ordbok

kveike

kveike 
verb
BØYNINGkveikte / kveiket, kveikt / kveiket, kveiking
UTTALE[kvæi`kə]Uttale-veiledning
ETYMOLOGI
av norrønt kveikja, til kvikr; se kvikk; muligens beslektet med kvege
BETYDNING OG BRUK
1 
sette mot i
; styrke
SITAT
  • naa, sidder Dere paa trappen og kveiger Dere?
     (Vilhelm Krag Baldevin 106 1925)
2 
nøre opp ild (i, på)
; tenne
SITATER
  • få kveiket på kaminen
     (Fridtjof Nansen Fram over Polhavet I 457 1897)
  • jeg pudset og kveikte en slukket veke
     (Hans E. Kinck Driftekaren 30 1908)
  • [han] kveikte i næverstykket
     (Hans E. Kinck Ungt folk 8 1924)
  • jeg tar den ene pipa i stativet, stopper den med Mac Barrens og kveiker den
     (Jon Michelet Orions belte 351 1977)