Det Norske Akademis Ordbok

illgjerningsmann

illgjerningsmann 
substantiv
Informasjon
MODERAT BOKMÅLen
genus
maskulinum
ubestemt artikkel
en
FULL BOKMÅLSNORM
ETYMOLOGI
første ledd illgjerning
BETYDNING OG BRUK
litterært, ofte arkaiserende
 mann som har begått eller begår ugjerning(er), forbrytelse(r)
SITATER
  • gamlingen i hallen er en ildgjerningsmand
     (J.S. Welhaven Samlede Digterverker III 67)
  • ildgjerningsmænd og slagsbrødre ere med
     (Jørgen Moe Samlede Skrifter II 150)
  • han blev martret tildøde lik en ildgjerningsmand
     (Sigrid Undset Husfrue 131 1921)
  • [Arnljot Gelline] var den største stimann og illgjerningsmann
     (Alexander Bugge og Didrik Arup Seip (oversettere) Snorre Sturlasson: Kongesagaer 406 1930)
     | jf. stimann
  • en russisk hær … herjet og brente som de verste illgjerningsmenn
     (Trygve Width Eventyrlyst 28 1944)
  • Gud vet om ikke en slik flyktende illgjerningsmann tilmed får førerkortet sitt tilbake når det får gått noen år
     (Johan Borgen Alltid på en søndag 69 1968)
     | om bilfører som flykter fra person han eller hun har kjørt på og skadet, eventuelt drept
  • et fredet sted der selv illgjerningsmenn kunne søke tilflukt
     (Bergljot Hobæk Haff Skammen 170 1996)