veikje
substantiv
MODERAT BOKMÅLen; veikjen, veikjer 
genus
maskulinum (femininum)
ubestemt artikkel
en
bestemt form entall
veikjen
ubestemt form flertall
veikjer
FULL BOKMÅLSNORM
UTTALE[væi`çə]
ETYMOLOGI
av norrønt vækja, til vákr 'vesling, svekling'
BETYDNING OG BRUK
dialektalt
barn av hunkjønn
; ung, ugift kvinne
; jente
; pike
SITATER
-
gutter og veikjer
-
grusommere end drenge var veikjer og førkjer
-
hun forteller om en veikje, som ganske sikkert lager til med en liten
-
det var no til storhet paa den veikja(Johan Bojer Samlede verker V 42)
-
snart hvirvles veikjan rundt i en springdans